ตลก ทหารเกณฑ์

ข้อมูลเบื้องต้น

 ตอนที่ผมเคยเข้าเกณฑ์ทหารเมื่อ 12 ปีก่อน     ......

      ทางกองพันได้สั่งการให้ ทหารกลุ่มหนึ่ง 10 นาย เป็นชุดกู้ ลูกปืน ค. 60 ,80 ,120 ( ถ้าใครไม่รู้จัก ปืน ค.  ก็เปิดกูเกิ้ล ดูเอาได้ ) ที่ทหารเขาใช้ซ้อมยิงที่ข้าง  แนวเขา แล้วไม่ระเบิด พูดง่ายๆก็คือ มันด้านนั่นเอง   เขาก็เก็บกู้กัน โดยใส่ สลัก กันระเบิดไว้แล้ว ประมาณ 30 กว่าลูก แรงระเบิดของมัน ลูกนึง ทำลายรถยนต์ คันนึงได้สบายๆเลย

  กองพันเขาเอา รถ 6 ล้อ มีที่นั่งแถวข้าง มาขน ลูกระเบิดไปเก็บที่คลังเก็บอาวุธ พลขับคือนายสิบท่านนึง ชื่อ หมู่โชค ใช้ให้พลทหารช่วยกันขน   หมู่โชค ทหารหนุ่ม อายุราว 25- 30 ปี  ยศ  สิบเอก  ผิวดำแดง  ดูท่าทางทะมัดทะแมงดี

  เมื่อขนขึ้นรถจนเสร็จแล้ว จึงได้ขอตัวผม ไว้หนึ่งคน เพื่อจะขนลูกปืน ค. เก็บที่คลังได้

   “ไม่ต้องนั่งหน้า  เอ็งไปนั่งหลังดีกว่านะ  จะได้ดูความเรียบร้อยด้วย  “   หมู่โชคสั่งแล้วเดินไปขึ้นรถ..

  “ ไปดูทำไมว้า  กะอีแค่ลูกระเบิด มันไม่มีขาสักหน่อย”    ผมแค่คิดในใจเท่านั้น ....

ส่วนทหารคนอื่น  ก็เดินเท้าใช้ ทางลัดกลับกองร้อยไป  ผมไปนั่งบนเบาะรถ ด้านหลัง  ลูกระเบิดวางอยู่ด้านหน้าของรถ  บางลูกวางบนพื้นรถ  หลายลูกวางบนเบาะรถ ไว้เฉยๆ โดยไม่มีลังหรือกระบะไม้  ห่อหุ้มไว้...

 ถนนไปคลังเก็บสรรพาวุธ เป็นถนนที่ไม่ค่อยมีรถวิ่ง ระยะทางประมาณ  5  กิโลเมตร  แต่ถนนกลับขรุขระ เต็มไปด้วยหลุม บ่อ มากมาย

ตอนนั่งบนรถ ผมคิดว่า  หมู่โชค คงจะขับแบบช้าๆ  หรือขับแบบเรื่อยๆ   แต่.. เปล่าเลย หมู่โชค กลับเร่งเครื่องแล้วขับด้วยความเร็ว 

ราว 100  กม/ชม แกคงคิดว่า แกเป็นชูมัคเกอร์  นึกว่าแข่ง เอฟวัน  อยู่กระมัง  ถึงได้ขับเร็วขนาดนั้น ....

  “ตึ้ง  ! กึ้ง ! ”   รถลงหลุมไปหน่อยนึง  แต่คนขับคงไม่สนใจหลุมเล็กๆนั่น พี่ แกยังเร่งความเร็วต่อไป

 “ตึ้ง ! ตึ้ง  ! กึ้ง!  กึก! กึก!  ”  ลูกระเบิด ลูกนึง  ค่อยๆไหลลงจากเบาะที่นั่งด้านข้าง  หล่นบนพื้นรถ

   “ปึ้ก!!” ...  “เฮ้ย ! ”  ผมร้องขึ้นเบาๆ  แต่ยังคุมสติได้อยู่   มี ความคิดนึงแล่นเข้าสู่สมอง  เราน่าจะย้ายลูกระเบิดที่ วางอยู่บนเบาะรถอยู่ประมาณ 10 ลูก  ลงมาที่พื้นรถน่าจะ ดีกว่า   ผมจึงค่อยๆสืบเท้าเข้าไปเพื่อจะย้ายลูกระเบิดจากเบาะลงสู่พื้นรถ....

“ ตึ้งงง งง  ! ”   เสียงดังสนั่น  รถคงตกหลุม บนถนน น่าจะหลุมใหญ่เลยทีเดียว  รถถึงกับเอียงไปอีกข้าง  ลูกระเบิดที่อยู่  บนเบาะเกือบทั้งหมดร่วง  ตกสู่พื้นรถ ทันที................

   “ปึ้กกก!”  “พลุกก!”  “กึกก !”  ผม ถึงกับเสียววาบ หัวใจกองถึงตาตุ่ม เหงื่อเริ่มแตก  เพราะระเบิดมันด้านอยู่แล้ว ถ้าพวกที่เก็บกู้มันใส่สลักลูกระเบิดไม่แน่นพอ แล้วหลุดขึ้นมา  ถ้าเกิดระเบิดขึ้นมาแค่ลูกเดียวก็แล้วกัน  มันอาจทำให้ลูกอื่นระเบิดด้วย....

ถ้าระเบิดขึ้นมานะ  รถ 6 ล้อ มีหวังหายไปทั้งคนขับ รวมทั้งตัวผมด้วย แน่   ...

    ส่วนลูกปืน ค . ที่วางอยู่บนพื้นรถ ก็ใช่ย่อย ซะเมื่อไรละ  ไหลไปกระแทกกันไปมา เสียงดัง แกรกกราก   ฟังแล้ว บาดหูเหลือเกิน

อ้อ ....  หมู่โชค นักขับเอฟวัน ของเรา  ไม่สะทกสะท้าน  ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย  พี่แกยังขี่ด้วยความเร็วระดับ เอฟวันเช่นเดิม  ........

  อ่าห์  หนทางข้างหน้าช่างยาวไกลยิ่งนัก   พี่แกขับไป ยังไม่ถึง 1 กิโลเมตร  ด้วยซ้ำ  หลุมบ่อ ลูกรัง  ยังรอผมอีกหลายหลุม

ผมรำพึงกับตัวเอง.........

   ผมต้องทนนั่งต่อไปหรือนี่ ....  ไม่สิ ผม ไม่ทนแล้ว  กับเสียงบาดตา   กับภาพสุดบาดใจเช่นนี้   ............  

   “จอดด้วยยยยย !..  จอดโว้ยยยยยยยย!! จอดเดี๋ยวนี้นี้!!! ”    ผมตะโกน พร้อม ทุบราวข้างรถอย่างบ้าคลั่ง .....

     นักขับ เอฟวัน ของเราคงได้ยินเสียงตะโกน กับเสียงทุบรถกระมัง  จึงค่อยๆ ชะลอรถ และจอดลงข้างทาง

  ผมกระโดด ลงจากรถ วิ่งไปด้านประตูคนขับ   คนขับ คือหมู่โชค ซึ่งดูเหมือนไม่ค่อยพอใจ ที่ผมบอกให้จอด

  “ มีอะไรรึพลทหาร ?     ดูสิ หน้าซีด เหงื่อแตกเลยนะ  ”   หมู่โชคถาม

“  ผะ...  ผม ขอวิ่งไปคลังเก็บอาวุธครับ”  ผมถึงกับติดอ่างโดยไม่ได้ตั้งใจ ..

 “ นะหมู่  ผมขอวิ่งตามรถ ไปก็แล้วกัน  ”  ผมขอร้อง พยามทำหน้าตาให้น่าสงสาร

 “ระยะทางมันยังอีกไกลนะ แน่ใจเหรอว่าจะวิ่งไป  มีอะไรข้องใจ คาใจอะไรหรือเปล่า ? ”  หมู่โชค ถามอีก

“ถ้าหมู่ ยังขับเร็วแบบนี้   ผมไม่นั่งด้วยแน่  ผมยอมวิ่งไป คลังอาวุธด้วยตัวเอง”   ผมตอบ

“ข้าขับเร็ว   แล้วมันจะเป็นยังไงวะ? ” หมู่โชคถาม  ....                     ผมถึงเล่าเรื่อง  ที่เจอให้ฟัง...

  หมู่โชค หน้าเริ่มซีด   ตอนนี้หมู่โชค เป็นฝ่ายขอร้อง ผมบ้าง...

“ นั่งด้านหน้า ก็ได้ พิงเบาะนิ่มๆ ไม่ต้องทำอะไร  เดี๋ยวหมู่จะขับช้าๆเอง ”  แกขอร้อง

“ ไม่  ไม่  เด็ดขาด..  ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว  ผมจะวิ่งกลับกองร้อยเลย หมู่จะทำโทษ ยังไงก็ไม่ไปด้วยแล้ว”   ผมตอบเสียงแข็ง

“น่า นะ อย่าพูดแบบนี้  ไปเป็นเพื่อนหมู่หน่อยเถอะ  เดี๋ยวหมู่จะขับให้เนี้ยบเลย”  แกขอร้อง พร้อมกับทำหน้าตาเหมือน

ตอนที่ผมขอแก วิ่งตามรถกลับคลังอาวุธ...ผมใจอ่อน ยอมขึ้นรถไปด้วยแต่ขอนั่งด้านหลังเท่านั้น......

  จากความเร็วระดับ  ชูมัคเกอร์ นักแข่งรถเอฟวัน   กลายเป็นอาแปะแก่ๆ ถีบสามล้อ  พอเจอหลุมแกก็ค่อยๆ  ขับลงไปไม่

กระแทกกระทั้นเหมือนเก่า เจอลูกรัง แกก็ขับเรื่อยๆ  จากเกือบ 100 กม/ชม  เป็น  20กม/ชม    แต่ว่าใช้เวลาร่วมชั่วโมง ก็ถึง คลังเก็บอาวุธ

 ที่นั่นมี ทหารรออยู่ก่อนแล้ว เป็นจ่าสิบเอก  ชื่อจ่าชัย มีอายุหน่อยและพลทหารอีก 2-3 คน  พอรถจอดเทียบ แกก็ปรี่เข้าไปถามหมู่โชคทันที ..

“ทำไมขับช้าจังวะ  ?ทางที่ไปเก็บลูกปืนค.  ก็ไม่ไกลเท่าไรนี่ ” จ่าชัยถามโดยที่หมู่โชคยัง ไม่ทันลงจากรถ

“ ก็ไอ้นี่ แหละ ”  ชี้มาทางผม  พร้อมเล่าเรื่องให้ฟัง    จ่าชัยได้ฟังแล้วมีสีหน้าไม่พอใจมาก  เรียกให้ผมมาใกล้ๆ

 “ ทหาร   เอ็ง หนะ ! วิดพื้น 50 ครั้งสิ ปฏิบัติ”  จ่าชัยสั่ง  .....

“รับทราบ  วิดพื้น 50 ครั้ง ปฏิบัติ ครับ”   ผมตอบ แล้วเริ่มวิดพื้น..

“ แย่จริงๆ กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง เสียงานเสียการหมด ..  ..  เอ้าๆ คน อื่นไปขนลูกปืนค. ลงมาสิ  ยืนงงอยู่ได้”  จ่าชัย สั่งเสียงดัง

“ส่วนเอ็ง” ชี้นิ้วมาทางผม  “วิดพื้นเสร็จแล้ว รีบ ไปไกลๆ .....เดี๋ยวโดนถีบแน่” แกตะคอก

เมื่อวิดพื้นครบ  ผมลุกขึ้น รีบเดินกึ่งวิ่งกลับกองร้อย  ไม่ได้หันหน้ามองใครอีก  แต่ได้ยินเสียงแว่วตามหลังมา........

“ถ้าจ่าเป็นพลทหารนั่น  จ่าจะทำไง ?”  เสียงหมู่โชคถาม..

      .....มีเสียงหัวเราะของจ่าชัยนิดหน่อย  แล้วแกตอบว่า     .........

“ เฮอะ ! ถ้าเป็นข้าอะนะ  ข้ากระโดดลงจากรถตั้งแต่  เอ็งขับรถตกลงหลุมแรกแล้ว ”